اتاق موسیقی

شعرهای نادر نادرپور (۱۳٧۸ - ۱۳۰۸) با اینکه تقریباً همگی موزون‌اند چندان به موسیقی درنیامده. شاید مشهورترین ترانه‌ای که با شعر نادرپور ساخته شده همان "کهن دیارا" باشد که با اجرای داریوش، یکی از شناخته‌شده‌ترین ترانه‌های تبعید به شمار می‌آید. در مقایسه با فریدون مشیری که او نیز هیچ عقیده‌ای به شعر بی‌وزن نداشت، نادرپور کمتر در دنیای موسیقی حضور دارد. یکی از دلایل، شاید پیچیده‌تر بودن جهان ذهنی نادرپور باشد. مسلماً شعرهای او به ساده‌فهمی شعرهای مشیری نیست و این خصوصیت با ذات ترانه جور درنمی‌آید. نادر نادرپور که کمی قبل از وقوع انقلاب به فرانسه رفت، بعد از پنج شش سال راهی لس‌آنجلس شد و تا آخر عمر در آنجا ماند. اما او هیچگاه غربت و تبعید را هضم نکرد و در شعرهایش پیوسته از این درد نالید. شاید بی‌جهت نباشد که "کهن دیارا" به عنوان یکی از مشهورترین ترانه‌های تبعید  باقی مانده است. به غیر از داریوش که شعر دیگری را نیز تحت عنوان "بمان مادر" خوانده، محمد رضا شجریان حداقل دو شعر از نادرپور را اجرا کرده است: ترانۀ "اشک پدر" بر اساس شعر موسوم به "کتاب پریشان" (از مجموعۀ "گیاه و سنگ نه، آتش") خوانده شده و یکی از اشعاری است که نادرپور برای فرزند یگانه‌اش "پوپک" سروده است: "خجسته پوپک من – ای یگانه کودک من! – امید زیستنم، دیدن دوبارۀ تست"... دیگر، آوازی است که شجریان، زمانی که هنوز با اسم سیاوش می‌خواند، در برنامۀ گلهای رنگارنگ شماره ۵۷۸ اجرا کرده است: "چه شد که ماه مراد از کرانه‌ای نرسيد شبی رسيد و حريف شبانه‌ای نرسيد" پیش از انقلاب، رامش نیز یکی از شعرهای نادرپور را تحت عنوان "دو آیینه" خوانده بود. در سالهای اخیر و در دنیای موسیقی پاپ، کورش یزدانی توجه خاصی به نادرپور داشته است. او در آلبومی به اسم "ماهی" که اجراهایی از آثار شاعران معاصر را در بر دارد، دو شعر از نادرپور خوانده است: "چراغی از پس نیزار" و "عکس فوری"... "عکس فوری" و کورش یزدانی "عکس فوری" (از مجموعۀ زمین و زمان) که در بهمن ماه ١٣٧٢ سروده شده، تصویر چند لحظه سرخوشی در میخانه‌ای در "سرزمین باختر" است: شلوغی، صدای موسیقی، دود و در این میان "جادوی دختری تنها" که شاعر را سحر می‌کند. اما شعر فقط توصیف نیست. با رفتن ناگهانی دختر از میان این "جمع پریشانگو"، شاعر به جوانی، و مطمئناً - بدون این که به زبان بیاورد، - به پیری خود می‌اندیشد. "عکس فوری" از جنس شعرهای دوران پختگی است. نوعی بی‌ادعایی و نگاهی آزاده و طمع‌بریده از جهان، همراه با چیرگی مطلق بر زبان، گواهی می‌دهد که گوینده از سال‌های چالش و حریف‌طلبی بسیار فاصله گرفته است. کورش یزدانی که به خوبی بر قابلیت این شعر آگاهی یافته، توانسته موسیقی و لحن کاملاً مناسب با آن را بیابد و ترانه‌ای بیافریند که می‌تواند سرمشقی برای ترانه‌سازی فارسی‌زبان قرار گیرد. برای شنیدن اجراهایی از اشعار نادر نادرپور و همچنین ترانۀ "عکس فوری"، به فایل صوتی رجوع کنید

رابطۀ محمدحسین شهریار با موسیقی رابطۀ عجیبی است. فقط با به یاد آوردن عبارت "آمدی جانم به قربانت"، بلافاصله متوجه می‌شویم که شعر شهریار در موسیقی ایرانی در چه مقامی قرار گرفته است. با اینحال، شهریار که شاگردی صبا را کرده و سال‌ها سه‌تار نواخته بود، در اواخر جوانی از موسیقی فرار کرد. به گفتۀ او موسیقی یکی از "بُت"هایی بود که او در زندگی‌اش شکست تا به خدا برسد... حضور اشعار محمدحسین شهریار (١٣۶٧-١٢٨۵) در موسیقی ایرانی اساساً به واسطۀ برنامۀ گلهاست. بسیاری از غزلیات او توسط بنان، عبدالوهاب شهیدی و بخصوص محمودی خوانساری در چارچوب "گلها" اجرا شده است. در این میان برنامۀ "گلهای رنگارنگ شماره ٢١٠ ب" (آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا) به یکی از معروف‌ترین آثار موسیقی معاصر ایران تبدیل شد و در افزایش محبوبیت و شهرت شهریار نیز مؤثر واقع شد. با اینحال جایی ندیده‌ایم که شهریار به همکاری‌اش با برنامۀ گلها اشاره‌ای کرده باشد، هرچند که در جوانی عاشق و شیفتۀ موسیقی بود و خود سه‌تار می‌نواخت. او بارها گفته است که "عجيب ذوق موسيقی داشتم"... اصغر فردی (متوفی به سال ١٣٩٧) شاعر تبریزی که شاگرد شهریار بوده و گفتگوی مفصلی هم با او داشته می‌نویسد که "شهريار ٩ سال در حضور صبا سه‌تار مشق مي‌كند". شهریار در مصاحبه با اصغر فردی می‌گوید: "ذوق موسيقی، من از كوچكي داشتم، از بچگي"... وی سپس حکایت می‌کند که وقتی از تبریز به تهران می‌آید تار كوچكي با خود داشته که "پوستش پاره شده بود، پرده‌هاش در رفته بود. فقط يك دونه سيم داشت ولی با همان يك سيم من جواب تصنيف‌ها را مي‌دادم". اما صبا به او توصیه می‌کند که "اينها را بايد همه‌اش را بريزی دور و شروع كنی حسابی مشق كنی"... شهریار برای اصغر فردی حکایت کرده است که "صبا می‌گفت تو يك آتشی داری كه پهلو هيچكي نيست، در صورتی كه من يك مضراب او رو نمي‌تونستم بزنم... اما خب، صدای ساز من اون تأثير رو داشت. چون از دل سوخته‌اي بيرون مي‌آمد"... شهریار سپس می‌گوید مشغول آموختن دستگاه نوا بوده "که شهریور ٢٠ آمد و دیگر (ساز را) گذاشتیم کنار"... او به خاطر می‌آورد که "می‌گفتند نوا بد یمن است". توبه و دوری از موسیقی شهریار در مصاحبۀ دیگری که در سال‌های پیری ضبط شده رهایی خود از موسیقی و توبه کردنش را شرح می‌دهد. او می‌گوید که در جوانی "چندین بُت داشته" و آنها را بر می‌شمرد: "یکی ابتلائات و مخدرات بود که به طور سخت گرفتارش بودم،  یکی عشق مجازی آتشینی که پانزده سال طول کشید، یکی صوفی‌گری و درویش شدن، یکی رفقا" و بالاخره "گرفتار موسیقی شدن"... شهریار می‌گوید: "من پانزده سال ساز زدم. به طوری عاشق سه‌تار بودم که سه‌تار روی سینه، خوابم می‌برد"... اما درست معلوم نیست به چه دلیل، شهریار بعد از شهریور ١٣٢٠ (یعنی در ٣۵ سالگی) "تائب" می‌شود و چنان که خود می‌گوید فقط خدا برایش باقی می‌ماند. شخصیت محمدحسین شهریار می‌تواند از موارد قابل مطالعه و تعمق برای اهل روانکاوی و همۀ کسانی باشد که به سرگذشت سالهای کودکی و تأثیر آن کنجکاوند. شهریار به مناسبت‌های مختلف از کودکی خود سخن گفته و در برخی اشعار نیز با لحنی به شدت متأثرکننده از آن ایام یاد کرده است. او چند بار این خاطرۀ ماندنی کودکی‌اش را شرح داده که در پنج شش سالگی، روی طاقچۀ خانه‌شان "دو کتاب با جلد مندرس" می‌دید که به آنها سخت علاقه‌مند شده بود: قرآن و دیوان حافظ... برخی اشعار شهریار را که به موسیقی درآمده در فایل صوتی گوش کنید

شعرهای فریدون مشیری (١٣٧٩-١٣٠۵) در دنیای موسیقی ایران فراوان خوانده شده است. مشیری که در سال‌های قبل از انقلاب یکی از مسئولان بررسی و ارزیابی موسیقی و شعر رادیو ایران بود، اشعار خود را نه تنها به موسیقی سنتی سپرده که در دنیای پاپ هم حضور دارد. گذشته از سادگی مفاهیم، وزن شعرهای مشیری نیز مسلماً تطبیق آن را با موسیقی تسهیل کرده است. روزهای آخر تابستان همیشه یادآور فریدون مشیری است. او متولد ٣٠ شهریور است و به همین دلیل - شاید هم به دلیل نزدیک شدن پاییز - این ایام سال با نام وی همراه می‌شود. نه تنها پاییز، که همۀ نشانه‌ها و واژه‌هایی که با جهان رمانتیک خویشاوندی دارند، یادآور مشیری هستند. چند سال قبل به مناسبت سالگرد مرگ مشیری (سوم آبان)، شمس لنگرودی به خبرگزاری ایسنا گفته بود: "زاویه‌هایی که مشیری از آن به شعر می‌پردازد، زوایه‌هایی است که خیلی از مردم در مقطع سنی نوجوانی درگیر آن بوده‌اند و خیلی‌ها حتا اگر سن‌شان هم بالا رفته باشد، باز از لحاظ عاطفی، در آن مرحله مانده‌اند"... حقیقتاً فریدون مشیری شاعر سال‌های نوجوانی است، چنان که مثلاً زمانی، نوجوان‌های فرانسوی شعر لامارتین را می‌خواندند. اما گذشته از ساده بودن اشعار مشیری "به لحاظ عاطفی"، روشنی جملات، پرهیز از واژه‌های دشوار و روانی ابیات از دیگر خصوصیات شعر اوست که هر آهنگساز یا خوانندۀ در جستجوی شعر مناسب را به خود جلب می‌کند. علاوه بر اینها، اکثر آثار مشیری وزن‌های واضح و مؤکد دارد. اینهم یکی دیگر از خصوصیاتی است که کار آهنگساز را آسان می‌کند. در عین حال وزن‌های کاملاً مشخص شعر که به آسانی به گوش می‌آید، تلۀ خطرناکی برای موسیقیدان است. فریب وزن: بی‌تو مهتاب شبی... مثال روشن را می‌توان در بسیاری از اجراهای غزلیات مولوی شنید. برخی از این غزل‌ها چنان موزون‌اند که حتی روخوانی سادۀ آنها، می‌تواند تقریباً کار یک ساز کوبه‌ای را انجام ‌دهد. اما اشعاری که تا این حد موسیقایی می‌شوند، خود را به آهنگساز یا خواننده تحمیل می‌کنند. کافی است غزل را بلند بخوانید و کمی خود را رها کنید تا خواندن شما به آواز تبدیل شود. اما این سهل‌الوصول بودن وزن، آهنگساز را فریب می‌دهد و حاصل کار همان می‌شود که امروزه بسیار رایج است: خواه دف همراه باشد، خواه گیتار برقی، اصل موسیقی تکراری، سطحی، بی‌معنا و خسته‌کننده است. شعر "کوچه"ی فریدون مشیری نیز همین دام را در خود دارد. مسلماً یکی از دلایل محبوبیت کم‌نظیر شعر در میان عامۀ مردم، همین وزن فریبنده است که بی‌اختیار در ذهن و حافظه می‌نشیند. اجراهای بسیار زیادی از این شعر در دسترس است اما تقریباً هیچکدام لطف و ملاحتی ندارند. هرچند در نگاه اول احساس می‌شود که شعر "کوچه" برای ترانه شدن مناسب است، اما تلۀ ریتم‌های تکراری و در نتیجه ترانه‌های بی‌نمک خیلی زود آهنگساز و خواننده را در خود فرو می‌برد. نمونه‌هایی از ترانه‌هایی را که بر اساس اشعار فریدون مشیری ساخته شده در فایل صوتی گوش کنید

یک ترانۀ پانزده دقیقه‌ای که توسط گروهی از خوانندگان جوان ترکیه اجرا شده، حدود یک هفته بعد از انتشار، با استقبال بیش از بیست میلیون بازدیدکنندۀ اینترنتی مواجه شد. گذشته از لحن اعتراضی این منظومۀ طولانی، شکل و ساخت آن نیز حتماً در جلب توجه گستردۀ مردم بی‌تأثیر نبوده است. در عین حال این ترانه و کلیپ طولانی به تنهایی نسلی تازه از هنرمندان موسیقی ترکیه را به جهان معرفی می‌کند. ترانۀ "Susamam" که به "نمی‌توانم ساکت بمانم" ترجمه شده، با مشارکت بیش از بیست خواننده و موسیقیدان جوان ترک ساخته شده است. این کار که همراه با یک کلیپ حرفه‌ای در اوایل ماه سپتامبر (٢٠١٩) در شبکه‌های اجتماعی دیده شد، بعد از گذشت یک هفته، روی "یوتیوب" از مرز ٢٠ میلیون کلیک فراتر رفت و به این ترتیب توجه شنوندگان اروپایی و آمریکایی را هم جلب کرد. عنوان این اثر (نمی‌توانم ساکت بمانم) به تنهایی جایگاه ترانه را در کشوری مثل ترکیه که همه از حرف زدن می‌ترسند، مشخص می‌کند. این اثر پانزده دقیقه‌ای که تقریباً تمامی آن به "رَپ" است، بدون وقفه توسط چند خواننده به نوبت خوانده می‌شود. این ترانه (؟) دارای فصل‌های گوناگون است. هر فصل یکی از مباحث اجتماعی یا سیاسی باب روز را با لحنی معترض مطرح می‌کند: تبعیض، مرد سالاری و زورگویی به زنان، فساد، خفقان سیاسی یا نبود آزادی بیان. اما به نظر می‌رسد قسمتی که در کل این پانزده دقیقه بیشتر جلب نظر کرده، یکی از قسمت‌های آغازین کلیپ باشد که می‌گوید: "من تُرک سفیدپوستم، قوانینم آنگلوساکسون و کله‌ام (ذهنم) خاورمیانه‌ای"... و سپس از ترس‌ها و واهمه‌های روزمره در کشورش سخن می‌گوید و می‌خواند: "حالا حتی از توئیتر هم وحشت دارم، از پلیس کشور خودم وحشت دارم... متأسفم، اما حاصل کار شما یک نسل نومید است... آدم‌های بی‌گناه که در زندان می‌پوسند، بدون اینکه بدانند چرا"... با اینکه مقامات دولتی این ترانه را "تحریک‌آمیز" و حاصل کار "تروریست‌ها و کودتاچیان" دانسته‌اند، اما سازندگان آن معتقدند که به رغم همۀ مشکلات و نابه‌هنجاری‌هایی که متن ترانه به آنها نظر دارد، ساخته شدن این اثر و استقبال کم‌نظیر از آن، نشان‌دهندۀ "جرقۀ امیدی" است که در جامعۀ ترک روشن شده است... بخش‌هایی از ترانۀ طولانی "نمی‌توان ساکت بمانم" (Susamam) را در فایل صوتی گوش کنید

سرگئی راخمانینف یکی از چند آهنگسازی است که نام روسیه را به عنوان یکی از کشورهای پیشتاز موسیقی پایان قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم نگاه داشته است. او که یکی از نوازندگان بزرگ پیانو محسوب می‌شود، در مجموعه‌ای از نوشته‌هایش، در عین تأکید بر اهمیت تکنیک در موسیقی، در نهایت نتیجه می‌گیرد که موسیقی امری قلبی و احساسی است. کتاب "اندیشه‌ها و خاطرات*" که مجموعه‌ای از نوشته‌های راخمانینف است، حاوی برخی مقالات و همچنین مصاحبه‌های آهنگساز روسی است که تاکنون به زبان فرانسه ترجمه نشده بود. از خلال این نوشته‌های کوتاه، تصویری روشن از جایگاه پرارج موسیقی در روسیه شکل می‌گیرد. هرچند راخمانینف  - که بلافاصله بعد از انقلاب بلشویکی کشورش را ترک کرد - مایل نیست که در بارۀ "شوروی" حرفی بزند و خود در آغاز کتاب تأکید می‌کند که "فقط از روسیۀ سابق که دوست داشتم سخن می‌گویم"، اما با دقت در توضیحات او در بارۀ نحوۀ آموزش موسیقی در کشورش می‌توان دریافت که دلیل وجود هنرمندانی چون شوستاکوویچ یا پروکوفیف، به رغم خفقان استالینی، چه بوده است. راخمانینف که یکی از "تکنیسین"های بزرگ پیانو به شمار می‌آید، بعد از ترک روسیه و استقرار در آمریکا، در مقاله‌ای مورخ سال ١٩٢٣ می‌نویسد: "در آمریکا گاه شنیده می‌شود که نباید به تکنیک (نوازندگی) بیش از حد بها داد. به عقیدۀ من، این حرف بی‌معنایی است. هر هنرآموز در حد امکانات شخصی‌اش باید تلاش کند تا به عالی‌ترین درجۀ تسلط فنی دست یابد". او سپس در مورد کسانی که می‌خواهند روزی به عنوان نوازندۀ کنسرت به صحنه بیایند، توصیه می‌کند که "باید از شش یا هفت سالگی شروع کرد، نه در نوزده یا بیست سالگی". راخمانینف سپس به تفصیل از تکنیک نوازندگی پیانو و لزوم تمرینات فنی فشرده (حداقل روز دو ساعت، فقط برای گام و آرپژ زدن، یعنی در واقع نرمش‌های اولیه!) سخن می‌گوید و نحوۀ امتحان گرفتن از شاگردان کنسرواتوار مسکو را شرح می‌دهد. او عمیقاً اعتقاد دارد که حضور بزرگانی چون ریمسکی کورساکوف یا بالاکیرف در سپهر موسیقی روسیه، بدون وجود چنین سنت آموزشی محکم ممکن نمی‌بود. با اینحال و بعد از اینهمه اصرار بر اهمیت تکنیک در موسیقی، راخمانینف نتیجه می‌گیرد که قبل از هرچیز "موسیقی را باید دوست داشت". او معتقد است که "موسیقی باید از دل برآید و به دل بنشیند"... گوشه‌هایی از آثار راخمانینف را در فایل صوتی گوش کنید *Réflexions et souvenirs – Buchet Chastel